Zoeken
Dekenaal nieuws
Diepzeeduiken in de Bijbel.
Familie worden van gelovige mensen met wie God geschiedenis schrijft.
Merkwaardige sport. Beetje moed voor nodig. Geen (water)vrees. Je weet niet waaraan je begint, ook de gids niet, wat je gaat tegenkomen of ondervinden. Als je je lààt vinden.
Geen klein duikje, je moet je tijd nemen. Geen ingewikkelde apparaten, geen dure spullen nodig, ènkel dat boek, de Heilige Schrift. Gods Woord. Het heeft àlles om het te geloven.
Een grote zee. Het boek is ook als een oud kasteel.
Twee grote vleugels, een omliggende wal, hopelijk vind je een brug om erover te komen; en sleutels, wel een hele bos, grote en kleine, oude en moderne van Yale bv., om de poort en de deuren en luikjes, prieeltjes, koffers en kasten te openen; met andere woorden, je komt er niet zomaar in, in deze veelheid van ruimtes.
Maak een keuze zoals bij élk kasteelbezoek: ofwel huur je een gids (deze is gratis), ofwel vraag je de hele sleutelbos aan de kasteelbewaarder. In het tweede geval moet je het zelf uitzoeken. Ho ja, je kan ook nog door het sleutelgat kijken: dan zie je ‘iets’, soms niets. Te veel mensen doen dat en beginnen al te spreken; was de deur opengegaan ze zouden iets ànders hebben meegemaakt.
Het is een oud boek.
Te gek als je dat lezen wil zoals je een moderne roman leest, of als een boek moraal met klare antwoorden, zo en niet anders, of als een levensbeschrijving… Het is een geloofsboek. Zonder geloof kom je er eigenlijk niet in, niet helemààl. Of toch helemaal niet!? Mèt geloof opent het boek zich. Maar zónder geloof kan je het ook al als een prachtige diamant ontdekken met vele facetten, een rijk boek dat mensen kan boeien, grote literatuur, wereldklasse!
Lees ook de brochure: de Bijbel
In de klas leerden we ooit dat de Bijbel een bibliotheek is. Met tweeënzeventig boeken. Je leest die niet zomaar door. Het is geen schande te moeten zeggen dat je de Bijbel nog niet uitgelezen hebt. Je proeft. Je geniet. Je legt korte stukjes tekst op je leven, vindt een rode draad en herkent erin heel wat. Mensen zijn weinig veranderd. We herkennen Abraham, Mozes en koning David, profeten Jesaja en Amos heel goed in onszelf. Ook Zacheus en de weduwe wiens zoon gestorven was, en de blinde Bartimeus.
Of een familiealbum waarin je kan bladeren en vele voorouders tegenkomen… Een oud boek vol leven voor nu.
Een voorbeeld.
Tijdens de zondagen in de kersttijd lazen we heerlijke teksten. Ze zijn heerlijk omdat je je erin verdiept. Zoals de zee heerlijk kan zijn als je erin duikt. De oude Simeon in de tempel. Een figuur terloops in de kijker. Lk. 2, 22-40. Wat heeft die met mij, met ons te maken? Het is een mooi verhaal, het zit vol psychologie. Er is een moreel randje aan. Historisch kan het aardig kloppen; want het komt van de evangelist Lukas en die “heeft alles zorgvuldig nagekeken”, zegt hij zelf (Lk.1,1-4 en 3,1-2).
Simeon. De Heilige Geest (driemaal vermeld) bracht hem die dag in de tempel. ‘Ene’ Simeon. Kan iedereen zijn. Maar wel een wetgetrouw en een vroom mens die uitkeek naar heil, naar licht. Een mens die inzat met het heil van de wereld, die nadacht, hoopte en troost vond in de oude boeken en in de ervaringen van vroeger ‘dat alles uiteindelijk goed komt’. Nu overkomt hem iets geweldigs: met zijn oude, wie weet al wat verblinde ogen ziet hij heel scherp dat daar bij dat jonge stel (de heilige familie) in de tempel iets aan de hand is: hij herkent en erkent de messias in dat kleine kind van veertig dagen oud. Wellicht heeft geen ànder mens het opgemerkt: dat jonge stel geeft God in het ongeziene de mogelijkheid om zijn Rijk te vestigen. Ongehoord. Ongehóórd! De wereld nam het niet aan. Simeon wel, hij is zo vervuld van deze waarheid dat zijn leven àf is; hij vraagt dat God “hem nu maar laat gaan, in vrede”. Zovele mensen kijken uit naar het werkelijk worden van de droom die diep in hen geborgen ligt. Kon het maar waar zijn dat de diepe betekenis van ons eigen persoonlijk leven, onze roeping, onze zending, niet verloren gaat, ongebruikt, onaangesproken, onbeantwoord, onberoerd.
Hoe kan zo’n samenzijn verlopen? Kom het meemaken!
We gaan samenzitten rond een tekst. We lezen die luidop, we luisteren, we herlezen die in de stilte van ons hart. We laten de tekst binnenkomen. We vragen de Heer wat Hij mij, ons vandaag hiermee te zeggen heeft. Het is stil. We zingen een lied. Als de stem van de kerk delen we mee aan elkaar wat ons opviel in de tekst. Een tekst wordt een woord. Een tekst krijgt een boodschap. Iemand spreekt. Iemand spreekt mij aan. Een ontmoeting met de Heer. Erdoor een andere rijkere mens worden. De Heer kijkt al uit naar je komst. Ook jou heeft Hij iets te zeggen.
COH