Wanneer je dit leest zitten we in ons tweede jaar dat we deze Heilige Week niet in fysieke gemeenschap kunnen vieren. Velen hebben ondertussen de weg gevonden naar de virtuele, digitale vieringen die bij ons komen via streaming. We heten jullie alvast welkom op YouTube Mariaparochie in Buggenhout-Lebbeke.
Onvoorstelbare
De lege grafverhalen in de bijbel hebben altijd de bedoeling gehad om het onvoorstelbare van de Verrijzenis te suggereren. De schilderijen zijn daarentegen veel explicieter. Ze tonen op een artistieke wijze meestal een Opgestane Christus. Het kaartje dat we vanuit onze Mariaparochie verdelen naar aanleiding van Pasen nodigt ons uit om de boodschap van de Verrijzenis met tijd, verdieping en geloof te ontdekken. Ik las ooit ergens dat we ‘ruimte in ons hart moeten bewaren voor het onvoorstelbare’. Dat is volgens mij bijna een definitie van geloof. Als we overwegen wat Jezus deed, dan zien we dat Hij in de harten van de mensen het onvoorstelbare een plaats gaf waardoor hun hart groter werd en met veel meer ruimte voor alles wat er op hen af kwam. Hij open het hart van de boetvaardige zondares, het onvoorstelbare nam er plaats, ze begreep de boodschap en kon vrijuit opstaan. Petrus maakte ruimte in zijn hart voor het onvoorstelbare, rende naar het lege graf, begreep wat er was gebeurd en keerde terug om te verkondigen.
Steen van hopeloosheid?
Deze dagen blijft voor velen ontmoedigend: het ongeduld stijgt, er is soms geweld in onze gedachten, woorden of zelfs fysiek, er is honger in alle betekenissen van het woord; voor sommigen knaagt de eenzaamheid, de fysieke of emotionele pijn wordt ondragelijk zelfs voor hen die probeerden mee te leven, de angst en de ongerustheid door het coronavirus brengt bij anderen hopeloosheid.
Deze hopeloosheid is de steen die moet weggerold worden bij de ingang van het graf. En wie ontmoedigd is, heeft de kracht niet om het zelf te doen. Net als in het evangelie is het God die dit obstakel van hopeloosheid moet verwijderen, niet wij. En God doet het ook op dit moment. We zouden vandaag geen Pasen vieren, ook al zijn we fysiek van elkaar gescheiden als geloofsgemeenschap, als Christus niet opnieuw ruimte in ons hart had gemaakt voor het onvoorstelbare, ruimte voor nieuw leven en opstanding, zowel in dit leven als in de eeuwigheid.
Thuisliturgie
Deze bijzondere tijd waarin we nog steeds zitten, en die vermoedelijk nog wel verschillende weken en maanden zal duren, houdt ons ook af van onze liturgische praktijk in gemeenschap. Het doet ons iets vermoeden hoe het moet zijn als religie onderdrukt wordt. Het neemt niet weg dat sommige gezinnen een eigen huisliturgie hebben ontwikkeld waardoor het geloof levendig wordt gehouden in haar vorm van gebed, vieren en overweging. Dat is fantastisch, want de eerste catechese en geloofsoverdracht gebeurt in het gezin. Ik hoop dat onze catechese daar meer en meer in de toekomst aandacht zal aanbesteden: handvaten aanreiken om thuis rond en over geloof bezig te zijn.
Gemeenschapsliturgie
Het samenkomen als gemeenschap is evenzeer belangrijk. In de evangelielezing van maandag hoorden we hoe een vrouw dure geparfumeerde olie gebruikte voor Jezus, hoewel het verkwistend wordt genoemd door de omstaanders. Liturgie zou in zeker zin met alle decorum verkwistend kunnen genoemd worden. Toch roemt Jezus deze vrouw om haar vriendelijkheid en haar dienst om Hem en noemt haar daad om te herinneren en na te volgen. Soms lijkt het alsof het kerkbezoek, individueel evengoed als vierende gemeenschap als verkwistend of relatief overkomt, zeker als je het bekijkt in verhouding tot de maatregelen die worden genomen tegen het virus. Uiteraard moeten we alle mogelijke maatregelen nemen om de besmettingen tegen te houden en mensenlevens te redden. Toch lijkt het ook alsof het geloof niet echt ernstig wordt genomen in haar ondersteuning die ze kan bieden naar het meer mens worden en het ontwikkelen van een maatschappij. Het samenkomen als vierend gemeenschap is nochtans heel belangrijk. Zou het kunnen dat we er ook een beetje aan gewoon worden dat we niet meer samenkomen? Dat het blijven zitten gemakkelijker is dan het opstaan?
Een tweede obstakel is hoe wij zelf opstaan.
Niet blijven zitten
Niet alleen Christus staat op, maar ook wij moeten met Hem opstaan. Wij moeten het onvoorstelbare in ons laten gebeuren: opstaan als gelovig en actief durven naar buiten treden in wat we doen en spreken, in wat onbegrijpelijk lijkt voor de seculiere maatschappij en onberekend is voor de naaste. Opstaan en onvoorstelbaar zijn, doen en spreken in de zorg voor elkaar, de zorg voor onszelf en de aandacht voor Christus.
Alles is mogelijk bij God, zei Jezus. Dus laten we met Paasgeloof ruimte in ons hart houden voor de verrezen Christus en voor alles wat hij ons wil geven en voor alles wat hij door ons wil doen, terwijl we blijven nadenken over de boodschap van het lege graf en tegelijk ook opstaan en niet blijven zitten.
Namens mezelf, de priesters en de leden van de parochieploeg: zalig Pasen in de vreugde van de Verrezen Christus!
priester Geert C. Leenknegt,
pastoor-moderator
