In heel wat vieringen worden alle heiligen en alle zielen in één adem genoemd. De twee vieringen van Allerheiligen en Allerzielen liggen zo dicht bij elkaar. En toch is er een groot verschil in de liturgie. Allerheiligen is uitbundiger en feestelijker en Allerzielen is meer ingetogen en gedenkend. De Kerk contempleert hen die reeds delen in Gods glorie met het herinneren van hen die reeds zijn heengegaan getekend door het geloof en rustend in vrede. (Cf. Romeinse Canon).

Ik voel me verbonden met allen die deze dagen de graven van hun geliefden bezoeken op de begraafplaatsen van onze kerkplekken in onze Mariaparochie en over de hele wereld. In het bijzonder beschouw ik ook de plaatsen waar slachtoffers van geweld en oorlog, van onrechtvaardigheid en honger zijn begraven. Voor hen en voor allen die gestorven zijn bid ik, dat ze mogen delen in de volheid van het eeuwig leven, wanneer we ons geloof stellen in de Verrijzenis door Jezus Christus.

Het gebed doet ons op een bijzondere wijze verbonden weten met onze geliefden. De bezoeken aan de begraafplaatsen, de zorg voor de graven en onze gebeden zijn een getuigenis van onze hoop tussen ons verdriet om het gescheiden zijn van onze dierbaren. Dood is niet het laatste woord over iemands lot omdat we voorbestemd zijn tot eeuwig leven, dat zijn vervulling vindt in God.

“In Christus worden we verbonden met onze geliefden die al zijn gestorven en vinden we de hoop dat ze waarlijk leven hebben gevonden in God” (Gaudium et spes, n. 18).

Aan alle heiligen, en in het bijzonder aan Maria, mogen we vragen dat ze ons helpen om in dit geloof verder te groeien. Dat we méér en méér kracht mogen putten uit ons gebed voor onze geliefden.

Heilige Maria, Moeder Gods, bid voor ons nu en in het uur van onze dood. Begeleid ons op onze tocht opdat we nooit het zicht verliezen op het paradijs. Amen.

Geert C. Leenknegt, pastoor

 

*Bij het schilderij/illustratie: Een jonge vrouw zit in een zonnige kamer uit een enorme bijbel te lezen. Haar hoofd is geconcentreerd gebogen. Achter haar, bij het raam, zit een oudere man, mogelijk haar grootvader. Hij is weggedommeld. In een lege stoel zit een schimmige figuur, misschien de grootmoeder van het meisje en de vrouw van de man. Ze is geen geest, maar een herinnering. Het is alsof het oog van de kijker zich een tijd herinnert waarin ze hier zat. Ze is overleden, en op Allerzielen, en ongetwijfeld vele andere dagen, wordt ze herinnerd en gemist. We zouden kunnen denken dat het niet lang zal duren voordat ook de man overlijdt, maar zelfs wanneer dit gebeurt, suggereren de lichte en heldere tinten van deze foto een hoopvolle bestemming.

Het schilderij is L'Absente (De afwezige op Allerzielen) 1889, door Walter MacEwen, een Amerikaanse kunstenaar van Schotse afkomst. MacEwen schilderde in Nederland, zijn werk is sterk beïnvloed door schilderijen uit de Nederlandse Gouden Eeuw, met name Vermeer.

 

 

deze tekst werd gepubliceerd in Week: 44 (nummer van woensdag 2 november 2022)  Editie: 2172 – Kerk en Leven Lebbeke en  Editie: 2045 – Kerk en Leven Buggenhout

 

de afwezige