door het slijk
De aanvang van het gesprek deed me al vermoeden dat het over de ‘ander’ zou gaan en er weinig goeds zou verteld worden. Ik begrijp dat men het weleens nodig heeft om zijn hart te kunnen luchten over iemand. Zeker als men boos is op iemand wil men het direct kwijt. Toch vind ik het onverdraaglijk dat iemand dan volledig door het slijk wordt gehaald om zelf gelijk te krijgen. Als het gesprek ongenuanceerd wordt, soms uit emoties, dan is het beter om het te staken. Het respect tegenover die ‘iemand’ zou kunnen ontaarden en de gesprekspartner zelf wordt eigenlijk niet geholpen als men de ruimte krijgt om weinig respectvol over iemand te spreken.
zonder respect geen voetbal
Boosheid is nooit een goeie basis voor een gesprek, dat leerde ik zelf uit scha en schande. Boosheid is er en laat je best getijen, althans voor een korte tijd, maar een gesprek gebeurt pas best nadat de emoties wat geweken zijn. Ik lees op Twitter soms hoe de emoties hoop oplopen binnen de deelnemers aan Temptation Island. Dat zorgt ongetwijfeld voor kijkcijfers. Ik kan mij inbeelden dat er weinig respectvol met en over de ander wordt omgegaan. Het respect is nochtans van fundamenteel belang: voor zichzelf, maar evenzeer voor de ander.
De voetbalwereld heeft dit goed begrepen. In ons land werden voetbalsupporters aangepakt op racistische slogans en onrespectvol gedrag. De Nederlandse voetbalbond lanceerde de slogan: ‘zonder respect geen voetbal’. Een aantal clubs vertaalden dit zelfs heel concreet: we vloeken en schelden niet en maken geen racistische opmerkingen, we praten met elkaar en niet over elkaar, we gedragen ons correct en sportief, we spreken elkaar aan op verkeerd gedrag, we accepteren de beslissingen van de scheidsrechter, …
zelfreflectie en vasten
Aangesproken worden over verkeerd gedrag is niet altijd makkelijk om te aanhoren. En toch is het belangrijk dat het gebeurt om als een spiegel naar jezelf te kunnen kijken. Uiteindelijk moet de verandering in de eerste plaats vanuit mezelf komen. Zo niet, dan blijft de ruzie als in een voortdurende storm verder razen en dit is onhoudbaar.
Vasten is altijd ook een uitnodiging geweest tot zelfreflectie. De versobering zorgt voor een verscherping van de geest. Men kan makkelijker alles terug in perspectief plaatsen en zijn eigen doen en laten analyseren. Vasten zorgt voor een stilstaan en doet een storm neerliggen. Er ontstaat een grotere verbodenheid met zijn eigen lichaam en met zijn mentale zijn. En deze verbondenheid helpt tot uitzuiveren. Door te kiezen voor zelfgave kan men de cirkel van verwijten doorbreken en wordt het eigen geweten wakker geschud*.
Spiegel
In de prefatie voor de veertigdagentijd wordt deze bijzondere liturgische tijd getypeerd als “een tijd van meer toeleg op het bidden, van grotere aandacht voor de liefde tot de naaste, een tijd van grotere trouw aan de sacramenten waarin wij worden herboren”. Ik mag hopen dat het niet alleen een tijd is van vasten, zelfreflectie en gebed, maar evenzeer een tijd waarin men zich wil voorbereiden tot een goed biechtgesprek. Het toeleggen op de sacramenten is ook een uitnodiging om aandacht te hebben voor het sacrament van de verzoening. Door Gods barmhartigheid leert men dat de spiegel er een kan zijn om doorheen zichzelf de schoonheid van de ander te ontdekken en zo Gods gelaat te zien.
Ik wens iedereen een goeie spiegel en een zalige veertigdagentijd.
Geert C. LEENKNEGT, priester
De verzoeningsviering in voorbereiding op Pasen is voorzien op dinsdag 19 maart om 19:00 u. in de kerk van Lebbeke
*Lees: Jonas Slaats, Vasten: de eenvoud van Gandhi en Jezus, Yunus Publishing, 2018.
de tekst werd gepubliceerd in Week: 11 (nummer van woensdag 13 maart 2024) Editie: 2172 – Kerk en Leven Buggenhout-Lebbeke
© Foto Nieuwwij.nl
©Kerknet.be